Niezwykle burzliwe były również losy sztandaru "Platerówki". Został on ufundowany przez Koło Rodzicielskie w 1919 roku. Doświadczył ciężkich losów wojennych w czasie oblężenia Warszawy i okupacji hitlerowskiej. Po powstaniu warszawskim i spaleniu siedziby na ulicy Mazowieckiej - sztandar wyciągnęła z gruzów na podwórku pani Halina Głąbińska - Lisowska. Oddała go Przełożonej, dr Emilii Szteinbokównie, która na początku 1945 roku zaczęła już organizować Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne im. Emilii Plater na terenie Zalesia Dolnego.

Po niesprawiedliwym i okrutnym usunięciu Przełożonej z Zalesia, w roku 1950 sztandar na rozkaz ówczesnych władz miał ulec spaleniu. Miejscowy palacz Stefan Pona ocalił go i po kryjomu przekazał Przełożonej, która przechowywała go w Krakowie, aby po kilku latach oddać sztandar pod opiekę Zofii Florczak, drużynowej XV Drużyny Harcerskiej im. Tomasza Zana. Następnie sztandar przebywał kolejno w mieszkaniach Marii Krukowskiej, Marii Lenartowicz i Krystyny Mayerowej. Nawiązanie kontaktu z "Zalesiakami" (tak nazywane są szkolne roczniki po 1945 roku) już po likwidacji w 1967 r. szkoły im. Emilii Plater, zaowocowało między innymi renowacją sztandaru, przede wszystkim dzięki Zbigniewowi Buremu i Adamowi Osińskiemu.

Sztandar czekał cierpliwie, aby powstała szkoła imienia Emilii Plater. W ostatnim okresie opiekunem sztandaru był Jacek Jagielski. W tym czasie, ze względu na swoje dziejowe przeżycia, sztandar uczestniczył tylko w najważniejszych uroczystościach. Wreszcie we wrześniu 2002 r. powstała długo oczekiwana szkoła i byłe wychowanki warszawskie przekazały swój ukochany sztandar z jego obowiązującym hasłem "W JEDNOŚĆI SIŁA" młodzieży oraz gronu pedagogicznemu jako symbol łączności obu szkół im Emilii Plater.